Przejdź do głównej zawartości

Czad – zabójcze lekarstwo cz. 2

Tlenek węgla w bardzo niskich dawkach ma działanie lecznicze dla organizmu człowieka. Wpływa korzystnie m.in. na funkcjonowanie układów: krwionośnego i nerwowego. Problemem jest jednak sposób podania tego specyficznego leku. Dotychczas wymyślono i wypróbowano działanie trzech z nich: inhalacje mieszaninami gazowymi, indukowanie zwiększonej ekspresji oksygenazy hemowej i związki CORMs.

Inhalacje mieszaninami gazowymi zawierającymi tlenek węgla były pierwszym ze sposobów dostarczania do organizmu tego środka leczniczego. Jest to metoda najbardziej intuicyjna i skuteczna, ponieważ czad bardzo dobrze wchłania się przez płuca, jednak obarczona jest ona największym ryzykiem. W mieszaninach gazowych przeznaczonych do inhalacji czad stanowi oczywiście jedynie drobny ułamek, trudno jest jednak kontrolować tutaj dawkę. Oprócz stężenia i objętości gazu rolę odgrywa również głębokość oddechu, pojemność płuc, tempo przyswajania gazu z krwi. Zatem liczne czynniki osobnicze, a także środowiskowe będą modyfikowały oczekiwaną dawkę tlenku węgla. Takie rozbieżności pomiędzy dawką potrzebną organizmowi a dawką dostarczoną są w przypadku czadu wysoce ryzykowne i mogą wiązać się z wystąpieniem skutków ubocznych.


Indukowanie zwiększonej ekspresji oksygenazy hemowej, czyli kolejna z metod aplikowania tlenku węgla, jest dużo bardziej skomplikowaną procedurą. Opiera się ona na dostarczaniu do organizmu chlorku cyny (SnCl2) albo arginianu heminy, które powodują podwyższenie aktywności oksygenazy hemowej (enzymu rozkładającego hem m.in. do tlenku węgla), przez co endogennie zwiększa się produkcja czadu w organizmie. Podobnie jak w poprzedniej metodzie, również tutaj istnieją problemy z regulowaniem dostarczanej dawki, emisja tlenku węgla odbywa się za pośrednictwem całego łańcucha reakcji. Dodatkowe trudności wynikają z faktu, iż aktywność indukowanego genu może różnić się w poszczególnych typach komórek w odpowiedzi na poszczególne bodźce.


Trzeci ze sposobów dostarczania czadu do organizmu to związki CORMs, w których pokładane są największe nadzieje. Ze względu na obszerność tematu zostaną omówione w trzecim, ostatnim artykule z tej serii.

Opracowanie: Przemysław Tomczyk




Źródła:
Boczkowski J., Poderoso J.J., Motterlini R., 2006. CO-metal interaction: Vital signaling from a lethal gas. Trends In Biochemical Sciences 31: 614-621.
Kramkowski K., Kramkowska M., 2010. Czad - wróg czy przyjaciel? Farmacja Polska 66: 544-548.
Nieścior M., Jackowska T., 2013. Zatrucie tlenkiem węgla. Postępy Nauk Medycznych 7: 519-522.

Photos Selected by freepik

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Spermatogeneza + Schemat przebiegu spermatogenezy

Spermatogeneza Definicja procesu Spermatogeneza jest procesem przebiegającym w gonadach osobnika męskiego. Ma on na celu wytworzenie męskich komórek rozrodczych – plemników . Przebieg spermatogenezy ryc. 1. Schemat przebiegu spermatogenezy Podstawą do rozpoczęcia spermatogenezy są pierwotne komórki płciowe zwane też  komórkami prapłciowymi (gonocyty) .  Zawartość materiału genetycznego w tych komórkach to 2n. W stadium płodowym komórki te dzielą się mitotycznie, zwiększając swoją liczbę. Część degeneruje, cześć przechodzi do spoczynku (stadium prespermatogonialne). Ok. 3 miesiąca życia z komórek prapłciowych tworzą się spermatogonia , z których powstają natomiast  spermatocyty I rzędu  – największe komórki ( 3-4 rok życia ). Te ostatnie to komórki z ilością materiału genetycznego 2n, powstałe również w wyniku podziałów mitotycznych. Wydarzenia te są etapem nazywanym  spermatogoniogenezą . Po niej następuje kolejny,  spermatocytogeneza . Rozpoczyna się

Rozmnażanie storczyków - keiki

Storczyki wytwarzają nasiona, jednak ich wysiew i otrzymywanie dorosłej rośliny jest czasochłonne i nie zawsze skuteczne. 

Aparaty szparkowe

Aparat szparkowy to niezwykle ważny element funkcjonalny rośliny. 

Bluszcz - roślina w kulturze, sztuce, religii

Bluszcz pospolity ( Hedera helix L . ) jest gatunkiem zwanym wiecznie zielonym pnączem. Hedera helix L. należy do rodziny araliowatych ( Araliaceae ) i jest jedynym jej przedstawicielem w polskiej florze. Stanowi on również jedyne polskie pnącze o liściach zimotrwałych. Siedliska posiada on w lasach całej Polski. Podlega on jednak ochronie prawnej, mimo że jest gatunkiem inwazyjnym. Występuje on w całej Europie i Azji Mniejszej.

Ajoloty, czyli „węże z łapkami”

Co wyjdzie ze skrzyżowania węża, kreta i dżdżownicy? Komisja etyczna ds. nauki tym się nie zainteresuje, bo coś takiego już istnieje w naturze. W Meksyku żyją 4 endemiczne gatunki gadów z rodziny Bipedidae, przypominające węże z krecimi łapkami.